ΟΛΥΜΠΟΣ - το βουνό των Θεών

Ο ΟΛΥΜΠΟΣ ΣΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Η πανάρχαια ονομασία ΟΛΥΜΠΟΣ εμφανίζεται στα κείμενα του μυθικού ΟΡΦΕΑ γύρω στον 14ο με 13ο αιώνα π.Χ.

Αργοναυτικά στ. 466-467 ...Ουλύμπου δε βαθυσκοπέλου πρηώνας ερυμνούς εισέδρακον Μινύαι... (Είδαν οι Μινύες τους απόκρημνους βράχους του Ολύμπου, που έχει ψηλούς κρημνούς)

Ύμνος XVII Ποσειδώνος θυμίαμα ...ος ναίεις κορυφαίος επ' Ουλύμποιο καρήνων... (εσύ που κατοικείς στην κορυφή πάνω στα υψώματα του Ολύμπου)

Λιθικά στ. 9-10 ...ίξεν άγων εις Όλυμπον αγάννιφον, ηδέ σαόφρων Παλλάς... (έφτασε στον χιονοσκεπή Όλυμπο και η συνετή Παλλάδα)

Αργότερα τη μνημονεύει ο ΗΣΙΟΔΟΣ στα έπη του "Έργα και Ημέραι" και "Θεογονία", καθώς και ο ΟΜΗΡΟΣ στην "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια".

Θεογονία στ. 842-843 ...Ποσσὶ δ᾽ ὕπ᾽ ἀθανάτοισι μέγας πελεμίζετ᾽ Ὄλυμπος ὀρνυμένοιο ἄνακτος· ἐπεστενάχιζε δὲ γαῖα.... (ενώ κάτω από τα αθάνατα τα πόδια του άρχοντα, καθώς για πόλεμο σηκώνονταν ο μέγας Όλυμπος απ' άκρη σ' άκρη τρανταζότανε και τ' απαντούσε η Γη βογγώντας)

Ιλιάδα Θ στ. 2-3 ...Ζεὺς δὲ θεῶν ἀγορὴν ποιήσατο τερπικέραυνος ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδειράδος Οὐλύμποιο·... (και έκραξε ο Δίας ο κεραυνόχαρος τους αθάνατους όλους να ρθουν στου Ολύμπου του πολύκορφου την πιο αψηλή τη ράχη)

Στο λεξικό του Ησύχιου Αλεξανδρέως τον 5ο αιώνα αναφέρεται ο Όλυμπος ως ουρανός, θεού οικητήριον και όρος στη Μακεδονία.

Η πρώτη ανάβαση στον Όλυμπο έγινε τον Αύγουστο του 1913 από τους Ελβετούς Frederic Boissonnas (1858-1946), Daniel Boud-Bovy (1870-1958) και τον Έλληνα κυνηγό αγριοκάτσικων Χρήστο Κάκαλο. Κατάφεραν να ανέβουν στην απάτητη και ψηλότερη κορύφη του Ολύμπου, τον Μύτικα. Οι δυο Ελβετοί είχαν φτάσει στη Θεσσαλονίκη τον Ιούλιο του 1913, προσκαλεσμένοι της Ελληνικής Κυβέρνησης, για να φωτογραφήσουν τις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού.

Έφτασαν στο Λιτόχωρο στις 28 Ιουλίου και την επόμενη μέρα ξεκίνησαν για τη Μονή Αγίου Διονυσίου. Αφού ακολούθησαν το μονοπάτι βόρεια του μοναστηριού, κατασκήνωσαν στην Πετρόστρουγκα. Αφού πέρασαν από τη Σκούρτα, έφτασαν στο Οροπέδιο των Μουσών, ανέβηκαν στον Προφήτη Ηλία και εξερεύνησαν τη βάση του Στεφανιού. Στο Στεφάνι έδωσαν το όνομα "Θρόνο του Διός" και στο Σκολιό την ονομασία "Μαύρη Κορυφή".

Έπειτα διέσχισαν το οροπέδιο και έφτασαν σε μια καλύβα ξυλοκόπων, κοντά στο σημερινό καταφύγιο "Σπήλιος Αγαπητός". Στις 31 Ιουλίου επέστρεψαν στο μοναστήρι, όπου αποφάσισαν τελικά να δοκιμάσουν να ανέβουν στη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Το βράδυ της ίδιας μέρας διανυκτέρευσαν στα Πριόνια και την επόμενη ανηφόρισαν το Μαυρόλογγο και έφτασαν στην καλύβα, όπου διανυκτέρευσαν. Την επόμενη μέρα, 2 Αυγούστου 1913, οι τρεις άντρες ξεκίνησαν για την κορυφή μέσα σε ομίχλη, δυνατό αέρα και χαλάζι. Έφτασαν στα Ζωνάρια. Ακολουθώντας τον Χρήστο Κάκαλο, οι δυο Ελβετοί ανέβηκαν σε μια κορυφή, την οποία θεώρησαν ως τη ψηλότερη και τη βάφτισαν "Κορυφή της Νίκης" (προς τιμή της νίκης του ελληνικού στρατού στο Σαραντάπορο).

Όμως είχαν κάνει λάθος. Με την καλυτέρευση του καιρού, διαπίστωσαν την ύπαρξη μιας ψηλότερης κορυφής. Έτσι ξεκίνησαν για να ανέβουν σε αυτή. Με οδηγό τον Χρήστο Κάκαλο, οι δυο Ελβετοί ανέβηκαν τον "κατακόρυφο διάδρομο" που οδηγεί στη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, στην οποία έδωσαν το όνομα "Κορυφή Βενιζέλος".

Η ανάβαση στο Μύτικα έγινε γνωστή το 1919 με την έκδοση του βιβλίου του Frederic Boissonnas "La Grece Immortelle".